sábado, 20 de noviembre de 2010

ESCOLARIZADA

En Septiembre de 1952 empecé la enseñanza "obligatoria", aunque se puede decir que para mí era la 2ª etapa como alumna.
Doña Rosa, que así se llamaba la maestra, lo era de verdad, aunque la escuela, propiamente dicho, no lo era.
Por aquel entonces se empezó a construir lo que sería la escuela de verdad,
pero mientras tanto, como  éramos pocas niñas, se habilitó una estancia  para tal menester, en la casa particular de  Doña Carolina, que había sido maestra de mi padre; supongo que ella estaría jubilada, por eso venía Doña Rosa, que vivía bastante lejos. Por cierto, cuando televisaron la serie de "Heidi",la señorita Rotenmeller me la hizo ecordar.
Esta escuela estaba más cerca, y el trayecto era mucho más cómodo.

Esta fue mi segunda  escuela , y más a la derecha está la casa de Luisa ,una de mis mejores amigas, y en la que hemos pasado muy  buenos momentos.    

             VIDA ESCOLAR
            ( segunda etapa) 

     Veo logo asegunda etapa  
     da miña vida escolar,
     hast'a carretera xeneral
     habíamos de baixar.
                                                      A maestra, Doña Rosa
                                                      deportista consumada
                                                      chegaba desde Marzán
                                                      na bicicleta montada.
                                                      Outro recordo que teño
                                                      d'aquela etapa escolar
                                                      era'hora do recreo.
                                                      Frente mismo d'ascola
                                                      había un'ha casona
                                                      con murados o redor:
                                                      era'casa dos de Cora,
                                                      ¡toda un'ha tentación
                                                      pras picaríñas d'ascola!
                                                      pois dentro había de todo;
                                                      peras, mazás, ameixas...
                                                      ¡e hasta amoras!.
                                                      Mentras as grandes entraban
                                                      as catívas vixilábamos,
                                                      élas comían dentro
                                                      e's de fora"ayunábamos".
                                                      D'ascola de Doña Rosa
                                                      outro recordo me queda,
                                                      ca titular da misma
                                                      era Carolina Reina.
                                                      Non sei ven porque razón
                                                      as clases non impartía,
                                                      auque s'usaba un local
                                                      da casa donde vivía.
                                                      Cando as once da mañá
                                                      no reloiño sonaban
                                                      chegaban unhos olores...
                                                      co apetito despertaban,
                                                      pois a sua filla Ermitas
                                                      a comida preparaba.
                                                      E xa non macordo mais
                                                      d'ascoa da carretera
                                                      pois namais que un curso
                                                      foi o c'asistín a ela. 
                                           

1 comentario:

  1. Hola, Loli. Encontré tus comentarios en mi blog y aún no te habia visitado, con unas cosas y otras, ya sabes, se lía una!
    He leído tus últimas entradas y me han gustado mucho. Yo soy de Andalucía pero siempre me sentí atraída por Galicia, quizás por ser una tierra muy diferente a la nuestra en el paisaje. Vosotras siempre lo tenéis verde y nosotras, en verano, lo vemos todo amarillo y seco.

    Es un placer leer lo que escribiste de tu vida, de tu familia, de tu pueblo, de esos recuerdos que todos tenemos.

    Espero que sigamos en contacto. Ya sabes que eres bien venida a "nuestra plaza" virtual. Allí nos encontrarás siempre que quieras.

    Un abrazo
    Conchi

    ResponderEliminar