miércoles, 17 de noviembre de 2010

CELOS

                                                     La tía Guillermina                   
Un buen día, se presenta mi primo Vicente para comunicar que la tía Chela tenía otra niña.
Mi tía no quiso perder el tiempo, y aquella misma tarde, nos encaminamos a mi casa.
Creo que el primer recuerdo de mi niñez, del que soy consciente, fue cuando, al entrar en el dormitorio y ver a mamá en la cama, di un salto para subirme a la misma, supongo que buscando una caricia. Fue entonces cuando a su lado vi al bebé.
No sé si cojí un berrinche, lo que sí recuerdo, es que me puse debajo de la cama, y ya no sé si me sacaron o salí; pero yo cre que, en mi interior, percibía de que " ALGO" había cambiado.
Y creo que ahí empezaron a forjarse los celos que, durante años, sentí por mi hermana .
Muchos años despues, recordando esos sentimientos, los canalicé en la siguiente poesía que escribí en gallego, porque mi sentir entonces era en ésta lengua, y me expresaba mejor

                                          Había tres anos e medio
                                          ca este mundo eu chegara,
                                          e fixeronme un'ha faena:
                                          eu era a reina da casa
                                          e trouxeron outra nena.
                                          Taba no fondo de Nois
                                          cando chegou a noticia.
                                          A tía Chela de Cangas
                                          tivera outra neniña.
                                          E aquela mesma tarde
                                          coa  tía Guillermina
                                          chegámonos hasta Cangas
                                          pra coñecer a hermaíña.
                                          A premeira impresión
                                          non poido ser mais nefasta.
                                          Cando entramos n'habitación
                                          acheguéime hasta cama,
                                          intentando dar un salto
                                          pa a miña nai vicala.
                                          Víronme a intención
                                          e pránronme no intento,
                                          foi entón, cando vín eu
                                          ca "INTRUSA" taba dentro.
                                          Eu nonsei o que sentín,
                                          metíme baixo da cama
                                          e non sei cando salín.
                                          Durante os primeiros anos
                                          miña hermá foi un'ha carga,
                                          ademáis de quitarm'os mimos
                                          ¡encima naceo con asma!.
                                          Eu non podía correr,
                                          eu...non podía saltar
                                          porqu'ela querioi facer
                                          e non podía respirar.
                                          Así que tíñai c'atender
                                          e quedábame sen xogar.
                                          S'ela non pode correr,
                                          tampouco pode saltar,
                                          ¡puñetas! ¿que culpa teño eu
                                          da asma de miña hermá?
                                          Menos mal , que cos aniños
                                          comenzas a razoar,
                                          e oxe non a cambiaría
                                          por ningun'ha otra hermá.
                                                   ( porque non poido)

No hay comentarios:

Publicar un comentario