miércoles, 29 de diciembre de 2010

DE LO 8 A LOS 15 AÑOS

De esta etapa de mi vida, digamos que...monótona y rutinaria, yo tengo un grato y feliz recuerdo. Sin embargo, yo diría que hay algunos episodios que, sin ser "importantes" iré resaltando.
Durante la semana, mi vida giraba en torno a la escuela, para mí era la satisfacción del día a día; hacer los deberes era lo primero, después de la merienda, no salía a jugar nunca sin tenerlos hechos, (palabras de mi madre) y luego ayudar en lo que me mandaban.
Una de esas ayudas era guiar la xunta de bueyes del tío José cuando se tenia que sembrar o recojer la cosecha. Para la suya necesitabamos bastantes días, pues él era un terrateniente que vivía del campo, sin embargo nosotros teníamos pequeñas parcelas que sembrábamos como ayuda, pues papá trabajaba en una fábrica de caolín, y esa era nuestra fuente de ingresos.
Me gustaba ayudarle a mi tío, pero ello conllevaba faltar a la escuela, y eso sí que me dolía.
Ya de mayor le hice este poema que él no llegó a ver,pues falleció poco antes de que llegaran nuestras vacaciones.

LABRADOR E MARIÑEIRO

O tío Xosé e mais eu
éramos coma uña e a pel.
Cantas veces no iglesario
os boiños lle camei.
No Decembre o trigo,
en Setembre as patacas
e en maio o millo.
non'macordo de que nunca
comigo s'enfadara
eso que eo , moitas veces,
andivera "despistada".
Non había na ribeira
furado quel non soupera,
sempre traía algún congrio
cando iba bucar a herba.
E dos pulpos ¡nin falar!
Eu peso que se escondían
cando o sentían chegar.
Pro...non se daba por vencido
e con unh'a vara longa
sacavos do escondrixo.
E cando taba contento,
bailáballe o bigote
e brillában'llos olliños.
¡Así era o meo tío
d'emotivo.
Cada brao nos recibía
con unh'apreta muy grande,
pro, a hora da despedida...
non taba en ningunh'a parte.
No seo lugar unh'a nota:
¡bon viaxe!desexándonos,
e..¡hasta o ano que ven,
quedámonos esperándobos!
Querido tío Xosé,
calado e mentireiro,
coa emoción a flor de pel,
¡labrador e mariñeiro!.
Por non ter a mesma sangre
non era tío carnal,
pro meos hermáos e mais eo
queríamolo como tal.
Desde que se foi
votámolo a faltar.
Supoño que no ceo
esperándonos está.

La verdad es que de todos los tíos políticos era para nosotros el más querido.
Era labrador , campesino, payés, porque nació en ese entorno y pocas opciones tenía, pero  su pasión era la pesca con caña; los pulpos y los congrios era una pasada la habilidad que tenía para pescarlos, algunos daban miedo de lo grandes que eran.

No hay comentarios:

Publicar un comentario